- 145
- 05/07/21
- 139
Tim Hofman doet alsof hij geëngageerde journalistiek bedrijft en opkomt voor de verdrukten die overal nul op het rekest kregen, maar niets is minder waar. In zijn schmierende "documentaire" over uitgeprocedeerde asielzoekers speelde hij handig in op de sentimentele volksaard van de Nederlander, maar kon in geen enkel geval aantonen dat de rechter onterecht, dus in strijd met de wet en verdragen, over uitzetting beslist had. Met dergelijke journalistiek kun je elke democratische en rechterlijke beslissing torpederen. In deze documentaire ging het dus om personen die uitgebreid gebruik van het recht gebruikt hadden en gewoon in het ongelijk waren gesteld. Ze waren "zielig" niet omdat hun onrecht was geschied, maar omdat een manipulatieve journalist hen handig als zodanig kon presenteren en goedkope bijval kon genereren. De meeste blaam treft in deze kwestie overigens de VVD-staatssecretaris die onder druk van de reportage en bijbehorend applaus overstag ging en de zoveelste pardonregeling optuigde.
Bij zijn rapportage over the Voice betrof het evenmin echte slachtoffers omdat slechts een enkeling zich beklaagd bij een vertrouwenspersoon (of de politie) en dus op een normale manier het vermeende onrecht had proberen recht te zetten. Hier heb ik laten zien dat uit een VK-artikel blijkt dat de klagers en de journalisten bij de The Voice niet op gerechtigheid hetgeen kritische toetsing van hun verhaal betekent, maar op publiciteit (geld/aandacht) uit waren. Aangifte wordt pas gedaan na contact met de programmamakers die het zogenaamde slachtoffer zelfs moeten vergezellen op weg naar het politiebureau. Doel van Hofman is maximale publiciteit met onderwerpen waarop gemakkelijk een meerderheid de kant van de programmamaker kiest en direct heilig overtuigd van het eigen gelijk is. Dit zorgt er mede voor dat van wederhoor weinig terecht komt omdat de bekritiseerde partij op internet en elders zo geïntimideerd en bedreigd wordt dat zij ervoor kiest zich maar koest te houden.
Uit de vrij gedetailleerde beschrijvingen van vanderLindeMedia blijkt dat degenen die dit maal met het programma van Bosman meegewerkt hebben ook op zijn minst een dubbele agenda hebben en niet op gerechtigheid uit zijn. Ook wordt aannemelijk dat er zoals gebruikelijk alleen belastende getuigen gehoord zijn hetgeen we ook typisch #MeToo kunnen noemen.
Hofman zit in dezelfde categorie als "Ongehoord Nederland" in die zin dat hij met desinformatie in zijn documentaires ook doelgericht een pseudowerkelijkheid creëert. Omdat hij hogere kijkcijfers genereert, "sympathiekere" thema's kiest en zo meer sympathisanten verwerft, komt hij ermee weg. Omdat het opzettelijk en systematisch gebeurt verdient BNN/VARA m.i. om de activiteiten van Hofman even terecht een vergelijkbare strafkorting als "Ongehoord Nederland".
Bij zijn rapportage over the Voice betrof het evenmin echte slachtoffers omdat slechts een enkeling zich beklaagd bij een vertrouwenspersoon (of de politie) en dus op een normale manier het vermeende onrecht had proberen recht te zetten. Hier heb ik laten zien dat uit een VK-artikel blijkt dat de klagers en de journalisten bij de The Voice niet op gerechtigheid hetgeen kritische toetsing van hun verhaal betekent, maar op publiciteit (geld/aandacht) uit waren. Aangifte wordt pas gedaan na contact met de programmamakers die het zogenaamde slachtoffer zelfs moeten vergezellen op weg naar het politiebureau. Doel van Hofman is maximale publiciteit met onderwerpen waarop gemakkelijk een meerderheid de kant van de programmamaker kiest en direct heilig overtuigd van het eigen gelijk is. Dit zorgt er mede voor dat van wederhoor weinig terecht komt omdat de bekritiseerde partij op internet en elders zo geïntimideerd en bedreigd wordt dat zij ervoor kiest zich maar koest te houden.
Uit de vrij gedetailleerde beschrijvingen van vanderLindeMedia blijkt dat degenen die dit maal met het programma van Bosman meegewerkt hebben ook op zijn minst een dubbele agenda hebben en niet op gerechtigheid uit zijn. Ook wordt aannemelijk dat er zoals gebruikelijk alleen belastende getuigen gehoord zijn hetgeen we ook typisch #MeToo kunnen noemen.
Hofman zit in dezelfde categorie als "Ongehoord Nederland" in die zin dat hij met desinformatie in zijn documentaires ook doelgericht een pseudowerkelijkheid creëert. Omdat hij hogere kijkcijfers genereert, "sympathiekere" thema's kiest en zo meer sympathisanten verwerft, komt hij ermee weg. Omdat het opzettelijk en systematisch gebeurt verdient BNN/VARA m.i. om de activiteiten van Hofman even terecht een vergelijkbare strafkorting als "Ongehoord Nederland".
Laatst bewerkt: