Ik geef altijd aan dat ik single ben als ik op bezoek kom en dat ze lekker los mogen gaan. Hoeven ze ook niet op te passen voor eventuele sporen op mijn lijf, geurtjes en zulk soort dingen
Ik vraag ook altijd wat ze zelf prettig vinden en wat juist niet.
Zij heeft mij bij ons avondje uit verteld hoe zij in het vak is gekomen en ik heb haar verteld over mijn voorgeschiedenis. Ik heb ook verteld waarom ik ben gaan wandelen. Zij begreep dat en veroordeelt mij ook niet.
Ik vind het moeilijk. Echt waar. Aan de ene kant wil ik niet dat zij dit werk doet, aan de andere kant begrijp ik haar. Ik snap de argumentatie van haar om niet financieel afhankelijk te willen zijn, dat ze zelf haar eigen spulletjes wil kunnen kopen en dat ze dan veel minder stress heeft. Ergens geeft dat mij ook rust aangezien ze niet op mijn geld uit is. We kennen elkaar net, dan kan ik ook niet verwachten dat zij al haar plannen voor mij gaat omgooien.
Ik heb dan twee opties.
1) ik loop weg zie haar niet meer en ben een tijd ongelukkig. Wandelen trekt me niet meer, daten ook niet meer, dus ik blijf toch wel single.
2) ik blijf haar zien met een FWB mindset. Laat haar meer van mijzelf zien, leer haar beter kennen, tasten nog wat meer af of we elkaar echt zien zitten voor de lange termijn. En dan beslissen later wat we doen. Ik begin absolute niet aan kinderen en zulk soort dingen zolang ze werkt. Dat wil ze zelf overigens ook niet.
2 jaar is iig niet een termijn dat onoverzichtelijk is. Ze had ook kunnen zeggen dat ze nooit stopt. Dan had ik gisteren de handdoek in de ring gegooid.
Ze gaat eind dit jaar voor een half jaar terug naar huis. Ik denk dat een mooi natuurlijk moment gaat zijn om te beslissen wat we doen. Als ze weg gaat en we willen ermee stoppen is de afstand de ideale manier om af te kicken. Besluiten dat we dat we door willen, dan kan ik haar daar tussendoor eens opzoeken en haar land een beetje leren kennen.