Ik heb zelden een groep gevonden waar ik me thuis voelde. Ik ging in mijn tiener- en twintigerjaren zeer zelden naar fuiven, disco's, festivals, enz. Ik hield meer van wandel- en fietstochten, foto's maken, enz. Grote mensenmassa's zijn niets voor mij.
Ik voelde me op mijn twintigste op een bepaalde manier veel meer passen bij mensen een stuk ouder dan mij, laten we zeggen +45 jaar. Zelfs nu nog zou ik liever wat ouder zijn dan ik ben, zo'n 50-55 jaar. Ik heb dat altijd op allerlei manieren proberen te uiten. Ik richtte mijn huis in "grootmoederstijl" in: het behang, de meubels,... Ik heb tot tien jaar geleden sigaren en pijp gerookt. (Sigaretten heb ik altijd ontzettend smerig gevonden) Ik zonnebaad veel en smeer mij bewust niet in, omdat ik weet dat je huid sneller veroudert van veel zon. Ik laat geregeld mijn baard groeien, ben blij dat hij grijs aan het worden is. Ik draag "opa"-petten.
Ik ga tegenwoordig af en toe met een groepje van vier tot maximaal ongeveer tien mensen naar een grote stad (Brussel, Leuven, Antwerpen, Gent,...) waar we dan telkens de hele dag in de horeca zitten. Ik ben bijna de enige die nog veel "klassieke" alcoholische dranken drinkt als bitter bier, whisky, niet-zoete jenever,... De rest drinkt ook geregeld alcohol, maar vooral mierzoete troep als cocktails, "bieren" die feitelijk eerder frisdrank zijn, zwaar gesuikerde jenevers,...
Dikwijls heb ik het gevoel dat ik beter in 1963 was geboren in plaats van in 1983. Dan zou ik waarschijnlijk beter bij mijn leeftijdsgenoten passen, én dan zouden er ook een stuk meer van zijn, want tussen 1963 en 1983 is het aantal geboorten gevoelig gezakt. Ik zou ook wat langer hebben kunnen leven in de tijd vóór de komst van de smartphones die tegenwoordig alles domineren.
Geef toe, zo iemand is niet meteen iemand waar de meesten van dromen om een relatie mee te beginnen, toch?