Bij hoe meer mensen ik mezelf bloot op tafel leg, bij hoe meer mensen ik hun eigen nare ervaringen hoor. En ik begin stillaan te snappen dat er weinigen zijn die niets hebben meegemaakt. Er zijn natuurlijk gradaties in wat mensen hebben meegemaakt en wat aan hun vreet maar uiteindelijk hebbe we allemaal in de miserie gezetten en heeft het ons allemaal verandert. Het enige wat je hopelijk kan doen is er positieve lessen uit trekken zodat je leert uit die periodes. Ik hoop dat ik dat heb gedaan.Je mist mijn punt: Onder al jouw wantrouwen, zit ook nog vertrouwen. Naakt willen zijn is al meer dan naakt durven zijn.
Naakt willen zijn, is kwetsbaarheid.
Je naakt geven aan een ander met de intentie genot te ervaren, is ronduit vertrouwen.
Dat je veel nare dingen hebt meegemaakt: Ik ook.
En dan?
We zijn niet de enigen. Maak de positieve dingen groter. Als volwassenen zijn we verantwoordelijk voor ons eigen geluk, alsook het actief herinneren van alle leuke dingen in hef leven.
Betekent dit dat ik nu perfect ben dat ik helemaal gelukkig ben? Nee maar ik heb me er al bij neergelegd dat ik dat nooit helemaal zal zijn. Dat kan gewoon niet. Ik zit op dit forum om daar dichter bij te komen, door momenten van puur plezier te beleven en daar met een grote smile naar terug te kijken.
Onlangs heb ik een raar idee in mijn hoofd gekregen, als ik later in het rusthuis zit wil ik kunnen stoefen tegen die andere oudjes wat ik allemaal in mijn leven heb gedaan! Dus als ik twijfel om iets te gaan doen komt de vraag boven kan ik hier in het rusthuis over gaan stoefen? Als het antwoord ja is dan ga ik het ook gewoon doen!