Voormalig lid 7995
Vaste klant
Ik heb wel eens een paar videos gedownload uit een serie professionele porno producties waar ik van genoot. Maar op een dag, door mijn geilheid heen, raakte de blik van de dame mij op zo'n manier dat ik alle geilheid direct verloor. Er stond verdriet en (misschien nog wel erger) wanhoop in haar ogen. Ik er kreeg zo'n onbehagelijk gevoel van en ik heb die video niet meer gekeken. Ik was zelf niet nuchter en twijfelde daardoor aan mijn eigen oordeel, mssn zie ik het allemaal verkeerd en doet mijn middelengebruik wat geks met me.
Een nuchter moment later leek ik het nog eens en zag ik hetzelfde: een dame die een video maakte waar ze eigenlijk niet aan mee wilde werken.
Een paar jaar later kwam ik per toeval een nieuws artikel tegen dat er een producent van porno videos vervolgd werd wegens misbruik, afpersing en chantage. Het was de producent van de videos die ik keek.
En zo kom ik ook wel eens dames (meiden) tegen achter de ramen of in clubs. Niet gewoon verveeld of chagrijnig. Maar een uitstraling van wanhoop en hopeloosheid. Hier in Nederland en recent in Duitsland.
Het raakt me diep, zo'n aanblik van een (vaak jong) meisje dat er zo verloren bij zit. Schuw of angstig zelfs. Ik typ dit met een brok in mijn keel en ik kan janken van verdriet en boosheid nu ik dit schrijf.
Ik vraag me af hoe andere wandelaars (en de dames zelf die hier meelezen en midden in het wereldje zitten) hier mee omgaan.
Hebben jullie zulke observaties gehad? Wat doet het met je en hoe handel je? Naar jezelf toe en je gevoel maar ook naar de dame zelf?
Een nuchter moment later leek ik het nog eens en zag ik hetzelfde: een dame die een video maakte waar ze eigenlijk niet aan mee wilde werken.
Een paar jaar later kwam ik per toeval een nieuws artikel tegen dat er een producent van porno videos vervolgd werd wegens misbruik, afpersing en chantage. Het was de producent van de videos die ik keek.
En zo kom ik ook wel eens dames (meiden) tegen achter de ramen of in clubs. Niet gewoon verveeld of chagrijnig. Maar een uitstraling van wanhoop en hopeloosheid. Hier in Nederland en recent in Duitsland.
Het raakt me diep, zo'n aanblik van een (vaak jong) meisje dat er zo verloren bij zit. Schuw of angstig zelfs. Ik typ dit met een brok in mijn keel en ik kan janken van verdriet en boosheid nu ik dit schrijf.
Ik vraag me af hoe andere wandelaars (en de dames zelf die hier meelezen en midden in het wereldje zitten) hier mee omgaan.
Hebben jullie zulke observaties gehad? Wat doet het met je en hoe handel je? Naar jezelf toe en je gevoel maar ook naar de dame zelf?