Ik kan STL voor een deel volgen, maar ook zijn verhaal zit vol aannames. Ik ga nu iets uit eigen ervaring vertellen. Thans ben ik 59, waar ik het over wil hebben gebeurde 38 jaar geleden.
Ik was dienstplichtige in Duitsland.
Ik heb bij jouw bericht een verdrietig-emoticon geplaatst omdat het een triest verhaal is. Daarnaast heb ik jou voor je bericht te danken omdat het mij op een aspect attendeert waaraan ik bij de
opsomming van zaken die mij de slachtofferverklaring van de bezorger ongeloofwaardig doen vinden, niet heb gedacht. Jouw zogenaamde maten konden jou straffeloos mishandelen omdat verantwoordelijken die hadden moeten ingrijpen, het criminele gedrag van deze dienstplichtigen billijkten. Wellicht is dat mede de reden dat je indertijd geen aangifte hebt gedaan; waarschijnlijk wist je van tevoren dat geen van de getuigen bij de marechaussee een (waarachtige) verklaring zou afleggen.
Hoe anders verging het de pizzakoerier die zich niet over politieaandacht te beklagen had. Gezien de overdreven eis van de officier is het niet uitgesloten dat deze in haar scoringsdrift de drijvende kracht in het onderzoek is geweest. In die zin heeft hij gelukt gehad met de agenten e.d.; uitgebreid onderzoek doen en de dames aanhouden en vastzetten. Hoeveel anderen hadden in een dergelijk scenario wel niet gehoord: "Ach meneer, heel vervelend wat u overkomen is, maar ten eerste weten we niet of er echt gefilmd is, en als dat gebeurd is, is die opname als wij onderzoek doen waarschijnlijk al gewist. En dan is het qua verklaring twee tegen een. We hebben zoveel zaken, en over deze dames is niets bekend, maar als er nog meer slachtoffers zich melden, dan nemen we uw verklaring zeker mee." etc. etc.
Iedereen die een (ernstig) misdrijf heeft aangegeven weet dat het een wereld van verschil betekent tussen alle medewerking krijgen en zien dat de politie er echt werk van maakt, en anderzijds vaststellen dat de aangifte op de grote hoop belandt en het bij een gesprekje blijft, vaak met als zogenaamde reden dat opsporingsindicaties ontbreken. In het eerste geval voel je serieus genomen, je bent niet alleen, er zal gerechtigheid geschieden, het leed lijkt gehalveerd, en in het andere geval voel je je alleen op de wereld, niet serieus genomen, in je leed miskend en het voelt alsof alles erger is geworden omdat je een nare ervaring rijker bent.
Van zijn voorkeursbehandeling en de effecten daarvan had wel iets in de slachtofferverklaring mogen doorklinken; dat dit niet het geval is, is voor mij een reden temeer deze aangever van een licht geval van aanranding in zijn theatrale zelfbeklag niet serieus te nemen.
Als jonge man geen aansluiting in een groep vinden en een outsider blijven, is op zich al uiterst onaangenaam. Ernstiger wordt het dan als dat in een permanente toestand plaatsvindt (het hele etmaal door en weken achter elkaar) waaraan je je alleen incidenteel door middel van verlof kan onttrekken. Dramatisch wordt het als kwaadaardigheid in de groep de boventoon gaat voeren door aanhoudend gepest en zelfs plegen van misdrijven, temeer omdat het goedgekeurd wordt door meerderen. Legio het aantal gevallen van militairen die onder de hierdoor veroorzaakte chronische psychische stress bezweken en zelfmoord pleegden.
M.i. teveel eer en begrip voor de pizzakoerier om zijn zeer korte ervaring (gedurende enkele minuten) met een paar opdringerige dames met het lot van door hun maten uitgestoten en structureel getreiterde en mishandelde militairen te vergelijken. Voor iemand die ooit is aangerand kan de vraag in wiens schoenen ik zou willen staan, indien ik moest kiezen, niet simpeler zijn...