Lijfelijke schoonheid betovert. Schoonheidsdetails waar je op valt betoveren nog veel meer. Doch na een dergelijke hekserij volgt er soms een negatieve realiteitservaring. Wat betreft de persoonlijkheid van de tovenares. Of ten aanzien van haar dienstverlening.
Ik bezoek voornamelijk dames die ik goed ken. In een viertal steden. Dat laatste garandeert toch een zekere afwisseling. Maar word ik aangetrokken door eerst het "plaatje" en dan het zoetgevooisde lokken van een mij onbekende "sirene", dan ben ik, net als Odysseus was, op mijn hoede.
Ik kijk dan tijdens een kort gesprek naar het gezicht. Naar de gelaatsexpressie. Neutraal, ongeïnteresseerd, gemaakt, overdreven, aanstellerig - òf - hoewel professioneel blijvend - sympathiek ogend, vriendelijk, open, eerlijk.
Dat is eveneens niet zonder risico omdat je ook wat dit betreft gruwelijk kunt worden misleid. Maar wie wat mensenkennis heeft opgedaan kan hierop beter vertrouwen dan op het betoverd worden door een aantrekkelijk achterwerk of door een welgevormde borstpartij (die beide dan ook nog eens artificieel kunnen zijn "ontstaan"). Tenminste als ook de persoonlijkheid van de dame meespeelt bij het maken van een keuze.
Wat is het zwaarste van het raamzitten ? Niet het seksen. Het is het wachten. Het nietsdoen.
Het zien passeren van passanten die passeren om te passeren. De frustratie van het herhaaldelijk moeten kijken naar heen-en-weer-en-op-en-neer-lopers die het wandelen letterlijk nemen en nooit kopers worden. De cumulatieve nervositeit tijdens dat wachten als je "de kamer" nog niet "hebt".
Dan krijg je niet zelden "vluchtgedrag": kletsen met collegae of met een bekende doorheen het raam, bellen met de familie, gedurig kijken op je telefoontje of je zonet niet iets volslagen onbelangrijks hebt gemist dat echt niet kan worden gemist, jezelf tot een chagrijnig wassen beeld van jezelf maken.
Aan onze kant schrikt dat velen af en bij de dame leidt dat uiteindelijk tot een negatievere portemonnee-inhoud dan waarop was gehoopt.
Want ook dit cliché is waar: het zijn net mensen, die dames. Doen dus niet zelden dingen die hun eigenbelang schaden. En stoten zo potentiële klanten van zich af in plaats van die binnen te lokken.
Maar heren, stelt u zich eens voor: u zit uren actief aandacht te trekken zonder resultaat en u moet op een vastgestelde tijd de vaak (te) hoge kamerhuur afdragen en ondertussen ook nog wat duur energierijk vocht en u vullende knabbelwaren laten aanrukken - en meldt er zich eens een keer een type dan wil die slechts een gedeelte van de instapprijs betalen of voor dat instapbedrag de behandeling krijgen die Adam kreeg van Eva vóór de zondeval en dan moet u alsmaar vrolijk blijven en energiek en beminnelijk en vriendelijk en …
Ik heb eens op een middag kort gesproken met een dame die in haar werkkamer in Amsterdam ukelele zat te spelen - niet eens best. Ze was stellig niet mijn type, maar ze intrigeerde me. Want je kunt beter slecht ukelele spelen om potentiële klanten te werven dan continue je ogen aan je "debieltje" vastkleven. Dat weten de dames ook wel … maar …
Ik ga slechts binnen bij dames - en dat geldt zeker niet voor al mijn collegae hier - die mij met hetzelfde respect behandelen als ik hen behandel en vooral: die ten opzichte van mij, binnen het kader van hun professionaliteit, simpelweg aardig zijn - en innemend vanzelfsprekend - figuurlijk … èn letterlijk.
Vandaar mijn "gezichtscriterium". Want hoe fraai ook het betoverende vlees, je weet op die manier tenminste enigszins wat je in je kuip hebt - of krijgt.