-
De zoekmachine ligt er uit. Is bekend en in onderzoek.
Hartmint
- Onderwerp starter Jdk
- Startdatum
Om de smaak van alle lichaamssappen te verdoezelen?
Voormalig lid 38612
Vaste klant
- 101
- 29/02/24
- 161
In een tijd die we maar al te graag vergeten, toen de straten van Nederland bezaaid waren met klinkers en rozen, ontstond er een eigenaardige traditie. Nee, niet de tulpenmania of de kaasmarkten, maar een ritueel dat zijn wortels vond in de schimmige gangen van de privehuizen.
Stel je voor, je verlaat een dergelijk etablissement, je geldbuidel lichter, maar je hart misschien een tikkeltje zwaarder. Daar stond ze, bij de deur, als een poortwachter van je discretie, met een zilveren schaal vol glanzende pepermuntjes.
"Waarom pepermuntjes?" vraag je je af terwijl je er een uit de schaal pakt, nog ietwat verdwaasd door de recente ervaring. Wel, laten we zeggen dat het niet puur om je adem te verfrissen was, hoewel dat natuurlijk een welkome bijkomstigheid was. Nee, dit kleine witte schijfje diende als een soort sluitsteen van je avontuur. Het symboliseerde niet alleen het einde van je bezoek, maar ook een belofte van discretie. Je zou immers niet willen dat iemand de geur van je escapades kon ruiken, laat staan proeven.
De oorsprong van deze traditie is gehuld in mysterie. Sommigen beweren dat het begon met een gewiekste dame die ooit een pepermuntfabriek bezat. Ze had een briljant idee: waarom niet de verlegen klanten een beetje extra service bieden? Anderen houden vol dat het simpelweg een slimme manier was om de gasten zich net dat beetje frisser te laten voelen. Maar wie je ook gelooft, de ironie ontgaat niemand. Hier waren ze, in het holst van de nacht, op zoek naar een vleugje avontuur en passie, en ze liepen weg met niets meer dan een pepermuntje om het af te sluiten.
Misschien was het wel een subtiele knipoog van de dames die deze huizen van vermaak runden, een manier om te zeggen: "Bedankt voor je bezoek, vergeet niet te poetsen en je adem te verfrissen." Of misschien was het een sociaal contract, een stilzwijgende overeenkomst dat wat er ook gebeurde binnen die muren, daar ook zou blijven – tenzij je natuurlijk pech had en een al te spraakzame klant tegenkwam.
Hoe dan ook, de traditie bleef bestaan. En zo kwamen en gingen de klanten, elk met hun eigen verhalen, verlangens en, natuurlijk, een pepermuntje. Een klein, glanzend aandenken dat hen er altijd aan zou herinneren dat, in een wereld vol geheime verlangens, een frisse adem het minst van hun zorgen zou moeten zijn.
Stel je voor, je verlaat een dergelijk etablissement, je geldbuidel lichter, maar je hart misschien een tikkeltje zwaarder. Daar stond ze, bij de deur, als een poortwachter van je discretie, met een zilveren schaal vol glanzende pepermuntjes.
"Waarom pepermuntjes?" vraag je je af terwijl je er een uit de schaal pakt, nog ietwat verdwaasd door de recente ervaring. Wel, laten we zeggen dat het niet puur om je adem te verfrissen was, hoewel dat natuurlijk een welkome bijkomstigheid was. Nee, dit kleine witte schijfje diende als een soort sluitsteen van je avontuur. Het symboliseerde niet alleen het einde van je bezoek, maar ook een belofte van discretie. Je zou immers niet willen dat iemand de geur van je escapades kon ruiken, laat staan proeven.
De oorsprong van deze traditie is gehuld in mysterie. Sommigen beweren dat het begon met een gewiekste dame die ooit een pepermuntfabriek bezat. Ze had een briljant idee: waarom niet de verlegen klanten een beetje extra service bieden? Anderen houden vol dat het simpelweg een slimme manier was om de gasten zich net dat beetje frisser te laten voelen. Maar wie je ook gelooft, de ironie ontgaat niemand. Hier waren ze, in het holst van de nacht, op zoek naar een vleugje avontuur en passie, en ze liepen weg met niets meer dan een pepermuntje om het af te sluiten.
Misschien was het wel een subtiele knipoog van de dames die deze huizen van vermaak runden, een manier om te zeggen: "Bedankt voor je bezoek, vergeet niet te poetsen en je adem te verfrissen." Of misschien was het een sociaal contract, een stilzwijgende overeenkomst dat wat er ook gebeurde binnen die muren, daar ook zou blijven – tenzij je natuurlijk pech had en een al te spraakzame klant tegenkwam.
Hoe dan ook, de traditie bleef bestaan. En zo kwamen en gingen de klanten, elk met hun eigen verhalen, verlangens en, natuurlijk, een pepermuntje. Een klein, glanzend aandenken dat hen er altijd aan zou herinneren dat, in een wereld vol geheime verlangens, een frisse adem het minst van hun zorgen zou moeten zijn.
Voormalig lid 38612
Vaste klant
- 101
- 29/02/24
- 161
Gelukkig wel, anders was het nogal zonde van mijn tijd geweest.