Niet het betalen en zelfs niet de sex op zich, maar ik heb nooit in mijn hele leven ook maar 1 seconde iemand gehad die van me hield. Ik heb het dat niet over de liefde van ouders voor hun kind (hoewel die ook minimaal was), maar over de wederzijds liefde tussen partners.

De knuffel in de ochtend, de kus voor het slapen gaan, de streling, de hartstocht, het intiem volledig in elkaar opgaan, het intense samenzijn tijdens de sex, de diepe gesprekken, het voor elkaar door het vuur gaan, het maken van gezamenlijke herinneringen en weten dat het goed is, zelf als er niks gezegd wordt.

Ik heb nooit liefde op die manier gekend. Heb heel wat pogingen ondernomen om iemand te vinden, maar nooit of te nimmer verder gekomen dan een eerste date. Dat is een element waarom ik me de dag na een dvp bezoek zo slecht voel.

Waarom kan het daar wel leuk zijn en vinden diverse dames mij oprecht een fijne klant met een leuke babbel, empathisch, gezellig, vriendelijk, netjes, verzorgd, en alle andere complimenten die ik krijg en volgens mij echt niet allemaal gelogen zijn, maar lukt het me maar niet om in het werkelijke leven iemand te vinden?

Het gevoel wat ik bij een dvp krijg staat zo haaks op wat ik ervaar in het dagelijkse leven, dat het daardoor extra hard binnenkomt als de kick van de dag ervoor vervlogen is.