Toen ik laatst na een paar weken 2x in de week bij een dvp thuis, nog maar één keer in de week of minder vaak kwam, vertelde ze mij dat ze de dagen had geteld en dat het maar liefst tien dagen geleden was. Ik herhaalde nog maar wat ik al eens eerder had gezegd, dat ik heel graag vrij ben, heel graag er achter kom waar ik (geen) zin in heb en me daar zelfs soms over verbaas. Kortom niks aan te doen.

Nu ik verliefd ben op een ander en wil kijken of zij en ik ook in het 'gewone' leven wat op kunnen bouwen, heb ik de dvp waar ik bij thuis kwam een envelop met geld in de bus gedaan en een kaart, en een bericht gestuurd over hoe het is en dat ik ruimte en rust wil maken en dus niet kom. Dat begreep ze, vindt ze jammer, maar er kwam geen boosheid.

Door de anderen heb ik me nooit 'geclaimd' gevoeld. Ik vertaal graag wat als het wordt gevraagd of breng wat langs, maar voel me niet verplicht ook wat af te spreken. Bij enkelen heb ik het gevoel dat ik hen gewoon héél graag mag, hoe knap en goed ze zijn in hun werk, hoe hard ze werken, maar het wekt dan geen verlangen om dat spel weer te spelen. Net zoiets als dat je na een pracht voorstelling nog na zou praten met de acteur, maar als die dan zou aanbieden een stukje nogmaals na te spelen, dat hoeft niet, de voorstelling was al mooi genoeg.