Heel erg bedankt voor jouw reactie. Persoonlijk zou ik liever hebben dat mijn man DVP's binnen de raamprostitutie zou bezoeken maar hij wil dit niet. Uiteindelijk kan iedereen zomaar een advertentie voor privé ontvangst zetten. Ik lees op het forum ook dat mensen hier zelfs telefonisch bedreigd zijn geweest na contacten in het kader van privé ontvangst.

Het wantrouwen is nog erg aanwezig en mijn alias is ook niet zomaar gekozen

Mijn man wordt nogal makkelijk verliefd en die DVP heeft daar misbruik van gemaakt en heeft mij maandenlang alle hoeken en kanten van de hel laten zien. Ze heeft mijn man op een gegeven moment ook compleet tegen mij opgezet en in februari heb ik zo op een gegeven moment knallende ruzie gehad met mijn man. Ze heeft hem toen ook met zijn verliefde kop een bom geld afhandig weten te maken.

Gelukkig (voor mij) is ze in maart rare dingen beginnen te doen in verband met een andere man waar ze ook mee aanhoudt en heeft mijn man zo haar echte persoonlijkheid leren kennen. Anders was ik hem waarschijnlijk kwijt geweest.

Sindsdien hebben we niets meer van die DVP gehoord, maar vorig weekend heeft ze plots weer out of the blue een "onschuldig" berichtje naar mijn man gestuurd om weer contact te zoeken. Ik heb hem overtuigd om daar niet op te reageren. Het is bijna een obsessie maar sindsdien denk ik van 's morgens tot 's avonds aan die DVP. Ik voel een verschroeiende haat en angst dat alles vroeg of laat weer opnieuw gaat beginnen. Na alles wat er gebeurd is weet ik zelfs niet meer of ik mijn man eigenlijk nog wel graag zie.

Dat alles heeft mij ook niet geholpen met mijn angststoornis. Tijdens die ruzie in februari heeft mijn man me gedwongen om plots met de antidepressiva te stoppen. Dat is absoluut geen goed idee maar het was dat of een echtscheiding. De eerste anderhalve maand heb ik daardoor bijna manisch rondgelopen. Dan zijn de angsten teruggekomen, heviger dan ooit samen met hartritmestoornissen. Ik ben nu terug aan de Paroxetine, maar ik heb nog steeds last van hartritmestoornissen.

Het is ook moeilijk om bij anderen steun te vinden en erover te praten, want dan moet ik bijna mijn man zijn wandelgeschiedenis op tafel gaan gooien. Ook mijn dokter neemt het allemaal niet zo serieus, maar ik heb het gevoel dat je als vrouw al makkelijk als hysterisch of psychiatrisch geval weggezet wordt.